Yazının başlığını görünce eski gazetecilerin milyon kazandığını zannedenler yanılır. Bu arkadaşlar milyon kazanmazdı. Ama haberleriyle milyonların gönüllerini kazanır ve büyük olmayan ücretlerde çalıştıkları gazetelerin tirajlarını milyonlara taşırlardı.
O dönemin gazetecileri kar, kış, fırtına demeden koşarak, ilgililerin kapısını aşındırarak, gözünü budaktan sakınmadan halka doğru haber vermeye çalışır ve çalıştıkları gazetelerin halkın gücü olmasını sağlarlardı.
O dönemin patronları da halk adına gazetecinin arkasında dik durur ve doğru haber verilmesine katkı da bulunarak halkın hakkının savunulmasında çalışanın arkasında dururlardı.
Bu tabloda bir zamanlar Türk basının da halkın hakkının savunan, gözünü budaktan sakınmayan gerçek gazeteciler ve gazetecilik vardı.
Hürriyet, Günaydın, Milliyet, Tercüman, Akşam, Star, Cumhuriyet gazetelerinde çalışan gazetaciler bazı gazeteleri bir milyon tirajların üzerine çıkaran haberler yaparlardı.
Halk gazeteye ve gazeteciye güvenirdi. Derdine dermanı gazetecinin bulacağını bilir, ona güvenirdi.
Zaman her şeyi erittiği gibi gazetecilik mesleğini de eritti. Gazetecilik artık kimlik değiştirdi.
Ne olduğunu herkes görüyor.
İşte o “milyonluk gazeteciler” geçmişteki mutluluğu tatmak, anıları tazelemek için bir araya geliyorlar. Kaybettiklerini anıyorlar. Eskiden olduğu gibi birlikte olmanın mutluluğunu yaşıyorlar.
Günaydın gazetesinin başarılı muhabiri Genco Sabancı öncülüğünde, Günaydın buluşmasında sadece Günaydın değil yukarıda saydığım gazetelerde çalışan Babıali'nin gerçek emekçileri buluştu.
Babıali’nin yokuşunu yıllarca heyecanla tırmananlar, yeniden birlikte olmanın heyecanını yaşadılar.
“Yemek bahane önemli olan birlikte olmak” diyerek İstanbul Avukatlar Lokali'nde güzel bir gün yaşadılar.
Birbirleriyle doyasıya hasret giderdiler.
