Son yılların ünlü Latin Amerikalı sanatçılardan Gabriel Garcia Marquez, Kolombiya Karayipleri dağlarında Aracataca isimli küçük bir köyde 1927 yılında dünyaya gelmiştir. Yakalandığı lenf kanseri nedeniyle sosyal yaşamdan kendisini çekmiş, dostlarına internet aracılığı ile duygu yüklü bir veda mektubu göndermiştir. Bu mektubunda duygularını kısaca şöyle dile getirmiştir;
“Eğer Tanrı, bir anlık bile olsa, benim bezden bir kukla olduğumu unutarak bana bir yaşam alanı verebilseydi, ondan alabildiğince yararlanırdım. Gözlerimizi kapattığımız her bir dakikada altmış saniye ışık kaybettiğimizin bilincine vararak daha az uyur, daha çok düş kurardım. Diğerleri kımıldamazken daha çok yaşar, onlar uyuklarken ben uyanırdım…
Yaşlılara, ölümün yaşlılıkla değil unutmak ve unutulmakla geldiğini öğretirdim.”
İnsan yaşamı gerçekten çok kısa… Gabriel Garcia Marquez kısa ömrüne çok şey sığdırmış, yazdıklarıyla, yaptıklarıyla yüzyıllar boyunca kendisinden söz ettirecek başarıyı sağlamıştır. Bazıları da uzun ömürleri boyunca topluma hiçbir şey veremeden yaşamışlar ve yok olup gitmişlerdir.
İnsan elde olmadan düşünüyor; dünyaya şu veya bu şekilde geldik ve en azından var mı, yok mu bilemediğimiz başka dünya uğruna yaşadığımız ortamın tadını çıkarmadan yaşıyor. Yaşadığı topluma bir şeyler kazandırmadan günlerini boş boş geçiriyor.
Ne gariptir ki, birçok ünlü yazar ve sanatçı bu dünyadan mutsuz ayrılmıştır. Oysa yazdıkları, çizdikleri ve söylediklerinin çoğu mutluluk üzerinedir. Belki de mutsuzluklarını, çektikleri acıları bu yönde gölgelemeye çalışmışlardır.
Cenneti ve cehennemi de yaşadığımız bu dünyadan ayrılırken arkada güzel şeyler bırakmalıyız.
