Savaşın ortasında komutansız kalmaktır, babasız kalmak..
Kaç yaşınızda olursanız olun babanız yaşıyorsa hala çocuksunuzdur.
Babanız yaşıyorsa hala çocuksunuzdur...
İnsan babası ölünce büyüyor çünkü.
Yalnız başına kalıyorsunuz o zaman artık…
Çocukken her şeyi bilen, herkesten güçlü olan babamız biz büyüdükçe küçülüyor.
Zamanını tamamlamış ve geçmişte kalmış bir yaşlı olarak kendi köşesinden bize bakıyor..
Uzakta olsa da, bize dokunamasa da...
Usandıracak kadar ayrıntılı sorularla hayatı öğrendiğimiz, her şeyi bilen babamızın sorularıysa biz büyüdükçe artık bize sıkıcı gelmeye başlıyor.
Müdahale etmese, soru sormasa ne iyi olur dediğimiz zamanlar çok oluyor artık.
Biz ondan daha iyi biliyoruz ya her şeyi..
Zaman artık onun zamanı değil ya...
Teknoloji gelişti ya..her şey değişti ya...
Oysa ne zaman ki babanızı kaybediyorsunuz, işte o zaman gerçekten büyüyorsunuz.
Çünkü çınarın gölgesi yok artık üzerinizde..
sizi farketmediğiniz halde yağmurdan, güneşten koruyormuş meğer o gölge.
Siz de aile kuruyorsunuz, baba-anne oluyorsunuz, sizin de gölge yaptığınız ve koruduğunuz birileri oluyor ama siz o gölgeyi çok arıyorsunuz.
Babanız öldüğünde büyüyorsunuz.
Artık soru soracağınız, öğreneceğiniz, azarını duyacağınız, takdirini alacağınız, akşam eve dönerken yolunu gözleyeceğiniz, korkacağınız bir babanız yoksa büyüyorsunuz.
Yarınınızdan sorumlu tuttuğunuz, her istediğinizi almak zorunda olan o kişi yoksa artık.
Hep sessiz ağlayan, suskun seven,en zor dönemde bile yıkılmaz görünen, sırtınızı dayadığınız çınar ağacınız yoksa artık...
Büyüyorsunuz o zaman işte..
Savaşın ortasında komutansız kalmaktır, babasız kalmak.
Kaç yaşınızda olursanız olun babanız yaşıyorsa hala çocuksunuzdur.
Bu yazıyı sevili gazeteci ağabeyim Eyüp Karadayı gönderdi.
Gerçekten bir çok insana ders olabilecek nitelikte bir yazı…
Bayram seyran olduğunda babasının elini öpmek yerine telefondan veya internetten mesaj atıp tatile kaçanlara veya mazeret uydurup ortadan kaybolanlar için önemli mesajlar içeriyor.
Ben kendi babamdan yukarıda bir babanın yapması gerekenleri tatmadım.
Ama hep özlemini duydum.
Babam gelip yanağımdan öpsün diye çok bekledim. Ama olmadı...
Ama çocuklarıma tattırıyorum.
Onlarda benim yanlarında olmam için her gayreti gösteriyorlar.
Beni görmeden, sesini duymadan ve dokunmadan içleri rahat etmiyor.
Onların bir “babam” demesi bana her şeyi unutturuyor.
Her babanın çocuğunu sevmesi ve onu yüreğinin en derinliklerinde hissetmesi gerekir.
Çocuk dediğiniz varlık, insanın hayatına renk katar, mutluluk katar.
Çocuklarımı çok seviyorum ve onlara sevgi veriyorum.
Onlar ne yaparsa yapsın onları çok seviyorum
Bir “babam” lafı ile gözlerim yaşarır ve beni bambaşka dünyalara götürür.
Çünkü bir babayım.
Sevgili Allah’ım iyi ki onları vermiş.
Onların şansları bol olsun, önleri açık olsun.
Onları ülkesine, insanlara faydalı iyi birer evlat olarak yetiştirmenin mutluluğu içindeyim.
Böyle kutsal bir günde beni duygulandıran Eyüp Karadayı ağabeyime teşekkür ediyorum.
Berat kandiliniz mübarek olsun.
